Saigon (HCM), de finale

Saigon, dinsdag 3 maart 2015
Een flink ontbijt – ze hebben hier een ruime keuze aan ontbijtopties in dit vrij luxe hotel – en daarna de fiets op, gewoon wat rondfietsen in een wat grotere cirkel in de stad. Ook op zoek naar pagodes waarvan er hier meerdere zijn, al staan er maar een paar op de kaart die ik heb.
Daarna het War remnants museum met een grote verzameling oorlogsattributen, heel veel foto’s en statements over die Amerikaanse oorlog en hoe verschrikkelijk fout die was, in alle opzichten. De Amerikanen hebben nooit hun verantwoordelijkheid genomen voor de gevolgen van het gebruik van Agent Orange (ontbladeringsmiddel) waarin aanzienlijke concentraties dioxine, de meeste giftige stof die er bestaat. De gevolgen daarvan zullen nog zeer lang, mogelijk generaties lang, merkbaar zijn door geboorte afwijkingen en misvormingen. Het Medisch Comite Nederland Vietnam richt zich mede op de zorg voor deze slachtoffers.
Dan naar het hotel om de fiets in te pakken. Tot mijn verrassing staat daar een Nederlands stel (uit Waspik) ook hun fietsen in te pakken. Zij hebben ook met AWOL gereisd en voor een deel dezelfde route als ik gedaan; maar zij gaan nog niet terug naar huis, eerst nog door naar Nieuw Zeeland.
Na het inpakken van de fiets nog een uurtje de tijd voor een biertje op het dakterras en uitwisselen van een paar reiservaringen. Te kort helaas, ik heb zelfs verzuimd naar hun namen te vragen, maar ze hebben wel mijn blogadres, dus ik hoop dat ze dit lezen en een berichtje sturen (wdevries.willem@gmail.com).
Daarna moest ik helaas verder, douchen, tassen inpakken. Om 21 uur word ik inderdaad opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Wel een apart vrachtwagentje voor de fiets.

Nog 30 km gefietst. Dat brengt het totaal van deze vakantie op 2.072 km
De laatste foto's

NB. Inmiddels weer thuisgekomen; nu bezig met opruimen en weer aan het 'gewone' leven te wennen.

Saigon

Saigon, maandag 2 maart 2015
Ik geloof niet dat je Saigon een mooie stad kunt noemen. Het ligt weliswaar aan een aantal waterlopen, maar mooie boulevards met parkachtige inrichting zijn er niet. De oevers zijn vooral industrieel in gebruik. Verder zijn er nog enkele bezienswaardige monumenten uit vroeger tijden - ook niet zo veel trouwens - maar de meeste zijn al moeilijk te vinden omdat ze helemaal ingesloten zijn door nieuwere en veel massievere gebouwen. De modernisering heeft nauwelijks rekening gehouden met de structuur van de stad, er lijkt weinig ruimtelijke planning aan te pas te zijn gekomen. Niet onwaarschijnlijk dat de aanwezigheid van de Amerikanen hier een belangrijke invloed op heeft gehad.
Wat verder opvalt is het toerisme in de stad en wat dat doet met het aanbod van producten en diensten. Vrijwel alles is hier factoren duurder dan op het platteland en in de steden waar ik hiervoor was. Voor de Vietnamezen zijn de prijzen waarschijnlijk wel ongeveer gelijk gebleven maar in de toeristische zones van de stad (met op toeristen gerichte voorzieningen) kun je zomaar het 3 of 5 voudige.betalen. Een flesje Saigon bier is tenslotte overal hetzelfde, maar kan 10.000 of 50.000 VND kosten.
Fietsen in de stad gaat toch eigenlijk best prima, de verkeersdeelnemers (hoofdzakelijk brommers dus) passen zich makkelijk aan. Als je een drukke weg wil oversteken lijkt dat onmogelijk, maar als je gewoon begint te lopen dan vloeit het verkeer vanzelf om je heen en bereik je gewoon de overkant.
Ook hier pikt men trouwens weleens een stoepje mee als de weg er te druk uitziet, alles mag, regels lijken er niet te zijn en verkeerspolitie heb ik ook nog niet gezien - maar wat zou die kunnen doen?

Ik heb vanmiddag een 'dozenbouwer' bezocht die een doos voor het vervoer van mijn fiets in elkaar heeft gezet. Morgen nog een paar bezienswaardigheden bezoeken en daarna de fiets gedeeltelijk demonteren, in de doos stoppen en dichtplakken. Moet met een uurtje of 2 wel gedaan zijn.
's Avonds om 21 uur word ik opgehaald en naar het vliegveld gebracht, de allerlaatste etappe.

Nog 27 km gefietst alles bij elkaar. Voor een deel komt dat doordat de toeristenkaarten zo slecht zijn, enkele hoogtepunten zijn gewoon op de verkeerde plek op de kaart gezet.  Grr!
Zie de foto's

De landelijke Mekong delta

Gisteren een verkenningsrondje gemaakt in My Tho. Zelfs met de toeristenkaart erbij was het me niet gelukt de bewuste Vinh Trang Pagode te vinden - die bleek niet goed op de kaart te staan. Wel de Cao Dai tempel kort bekeken.
Een rustige start van vandaag met een vroeg ontbijt(soep)je en alsnog een bezoek aan de Vinh Trang Pagode waarvan ik de locatie op internet heb opgezocht. Deze pagode/tempel moet wel iets bijzonders zijn, er worden busladingen toeristen afgeleverd en ik hoor verschillende bekende talen om me heen. Inderdaad is een bezoek zeer de moeite waard. Groot, groter, grootst zijn de drie spierwitte Buddha beelden die buiten staan opgesteld. Binnen weer veel wierook en van die merkwaardige bewegingen en rituelen.
Dan beginnen met de tocht van vandaag die afgezien van het laatste stuk door rustige, landelijke omgeving voert. Als My Tho al ver achter me ligt wordt de grote weg verlaten en worden de wegen smaller en minder druk. Dan een oversteek van weer een water met een kleine pont. Dat maakt meteen duidelijk waarom het zo rustig is op de wegen, er zijn hier geen bruggen, dus geen druk en ook geen zwaar verkeer. Het is hier landelijk op zijn best, veel rijstvelden waar merkwaardigerwijs ook grafkisten staan opgesteld; men ‘begraaft’ zijn doden blijkbaar dicht bij huis. Daarnaast plantages van diverse soorten en veel plekken waar men langs of zelfs op de weg granen droogt - zo ziet het eruit althans.
In een klein dorpje zie ik een mooi café voor een koffiestop en probeer ijskoffie met melk te bestellen, dus wijs ik die aan op een tafeltje waar mensen koffie zitten te drinken en maak tegelijk duidelijk dat ik die andere (zwarte) koffie -  die er naast staat - niet wil. De dame knikt begrijpend en komt even later terug met ... zwarte koffie. Het is wel heel moeilijk om iets over te brengen zo, men knikt begrijpend maar begrijpt niet en doet vervolgens maar wat. Ik heb het zo vaak meegemaakt.
Deze dag heb ik geen haast en neem me voor te stoppen als ik de behoefte voel aan een koffie, suikerrietsap of andere heerlijkheden die men hier aanbiedt, zoals meloenen en bananen. Ik stop regelmatig voor een versnapering en merk dan eigenlijk pas hoe warm het vandaag is (~35 graden), het zweet loopt uit alle poriën.

Zo’n 20 km voor Saigon wordt het drukker op de weg en kom ik weer terecht in de gebruikelijke verkeerschaos van heel veel brommers met wat auto’s ertussen. Het verkeer is hier toch meer stads, dat wil zeggen minder rustig, er zitten meer snelle jongens (en meisjes) tussen die nog net even moeten inhalen of (veel) sneller willen dan anderen. Meer oppassen dus. Toch loopt het soepel allemaal en tot en met de rotonde met het ruiterstandbeeld kan ik de route volgen. Daarna is die dermate onduidelijk – verwijst naar verschillende vervolgroutes en hotels in deze omgeving – dat ik het na een paar keer opnieuw rijden opgeef. De duisternis begint in te vallen dus ik land bij een hotel dat er goed uitziet (Hoa Long), in de buurt van het ruiterstandbeeld.
Morgen verder zoeken naar het (gereserveerde) hotel waar ik de laatste nacht en volgende avond ga doorbrengen. NB. het vliegtuig vertrekt tijdens de nacht van 4 maart. Uiteraard maak ik nog een wandeling rond het hotel, maar zonder goede kaart en met die moeilijke straatnamen is het erg lastig te zien waar ik nu eigenlijk ben. Google maps zal me – neem ik aan- verder kunnen helpen.

Dit is de laatste blog die over het fietsen gaat, de route is hier ten einde gekomen. Mogelijk schrijf ik er nog een vervolg op met Saigon ervaringen en/of een terugblik. Dank aan alle lezers en mensen die direct of indirect hebben gereageerd. Tot binnenkort weer in Nederland, groeten

In totaal 90 km gefietst.
Zie de foto’s

Nog kleinere wegen

Vinh Long – My Tho, zaterdag 28 februari 2015
Eerst weer de Mekong oversteken met een bromfietserspont. Aankomst in een klein dorpje met kleine wegen die zich slingerend door het land bewegen. Mooie weggetjes, maar bij een volgende kruising alweer bredere wegen. Als ik wat bananen wil kopen word ik bijgestaan door een Canadese Vietnamese die precies weet welke de beste zijn.
De weg slingert wat verder door het landschap waarbij de hoofdrichting mede bepaald wordt door een zijtak van de Mekong die noordelijk stroomt. Na ruim 2 uur onderweg en 35 km op de teller is het tijd voor een pauze in een plaats met zelfs twee kerken, waarvan een toren een beetje scheef lijkt te staan (local Pisa). Een bordje rijst met wat tomaat en komkommer en 2 gebakken eieren kunnen scoren, maar het blijft erg basic en vrij smakeloos zonder al die heerlijke kruiden die ze hier toch moeten hebben.
Het landschap varieert voortdurend - veel kwekerijen en plantages - binnen de grenzen van de grote en kleinere watermassa's. Een landschap met veel bruggen, dijkjes, sloten en kanalen waartussen het land ligt besloten. De eerste middagpauze stop ik weer bij zo'n suikerrietpers en laat me verwennen met niet 1, maar 2 van die pinten sap - nou ja, de tweede werd spontaan nageleverd. En daarna nog water en citroenthee, het kon niet op! En dit alles voor 1$.
Hierna wordt de weg breder en drukker en gaat door het stadje Ben Tre. Van daar uit is het een van de hoofdwegen naar Ho Chi Minh stad (Saigon).
Doel van vandaag is My Tho, de laatste stop voor HCM. Maar voordat ik er ben moet er eerst weer zo'n 'hobbel' worden overwonnen, zo'n mega-brug over de Mekong, die hier door eilanden in meerdere stromen is verdeeld. En dat is geen kleinigheid, de hellingshoek is niet mis, zeker Ardennen niveau. Bij de afdaling haal ik zonder bij te trappen gemakkelijk de 50 km/uur.
My Tho is weer prachtig gelegen aan de Mekong, met brede boulevards waar veel mensen samenkomen om te eten, drinken en flaneren. Dat laatste verzin ik er maar bij, ik geloof niet dat dat bij de stijl van de Vietnamezen past. Eigenlijk moet ik hier een paar dagen blijven om bootexcursies te maken die hier overal worden aangeboden naar ‘floating villages’ en de eilanden in de Mekong. Maar die tijd heb ik niet meer en denk ook niet het zo spectaculair is als men je wil laten geloven..
Wel wil ik graag nog een paar tempels bezoeken. Een voorproefje nam ik al doordat ik vroeg genoeg aankwam in My Tho om een verkenningsrondje te maken. Maar de duisternis valt snel in en dan is zo'n bezoek niet meer zinvol. Morgen dus, voordat ik aan de laatste etappe begin - het einde is in zicht!

In totaal 93 km gefietst.
Zie de foto’s

Een prachtige tocht

Can Tho - Vinh Long, vrijdag 27 februari 2015
Eerst nog wat site-seeing, zoals de Franse gevangenis uit de koloniale tijd, een grote tempel en een Chinese pagode. Die laatste ben ik even binnengegaan, er stonden zoveel brommers voor de deur … Mijn hemel wat een wierook, alles brandt en rookt er. Het is een broedplaats voor allerlei idiote rituelen, zoals knielen, 3 keer buigen, plat op de grond, dan rechtop gaan staan met een takkenbos wierookjes boven je hoofd, opnieuw buigen enz. En dat is dan voor die ene heilige, diens buurman heilige stelt weer heel andere eisen en moet positief gestemd worden met watertjes die op handen worden gesmeerd, dan langs de bek van een tijger die daar niet geheel toevallig staat opgesteld en dan op je voorhoofd strijken, drie keer buigen, plat op de grond en dan 3 keer klappen. Wat een bizarre onzin, al zou ik daar als heilige ook vrolijk van worden.
Op weg naar de brug over de Mekong, wat een gigantisch bouwwerk, het is nog een flinke klim om er boven op te komen. Maar wel een geweldig uitzicht.
De route vervolgt op een kleinere weg, de QL 54 waar ik gisteren ook al op gereden had. Hetzelfde wegbeeld, een niet al te brede weg, niet al te druk en met groene omzoming en veel bebouwing.
Onderweg voor het eerst eens rietsuikersap gedronken. Ik had al zo vaak van die stalletjes met een pers gezien en er naast een berg uitgeperste droge stengels; maar wanneer probeer je het zelf eens? Nu dus, heerlijk, en meteen spijt dat ik dat niet al vaker heb gedaan. Eigenlijk net als fruit, kokosnoten etc. die overal worden aangeboden. Ik had gisteren wel al 2 watermeloenen gekocht die ook heerlijk zijn als tussendoortje.
Verder op een nog kleinere weg met nog minder verkeer, smaller en ook iets armere omgeving. Ik was wel toe aan een pauze, op zoek naar een café. Toen een ‘echt’ café niet direct in beeld kwam ben ik maar neergestreken bij een willekeurig iets onderweg.
Niet alleen kon ze prima koffie maken, maar ook kwam ze spontaan aanzetten met vruchten die ik nog niet kende (kleine, peervormige vruchten met een appelachtige structuur en smaak.
Toen ik ze allemaal opgegeten had kwam de vrouw met iets deegachtigs (stevige koek), gewikkeld in bananenblad. Ook erg lekker. Maar het hield niet op, ze kwam met nog een schaaltje vruchten aanzetten. Toen bestelde ik er ook nog maar een glas suikerrietsap bij.
Ik hing tijdens dit alles in zo'n slaapmat en werd er zo relaxed van dat ik zomaar een drie kwartier weggedut ben. Het zal wel vermoeidheid zijn geweest, het voelde nogal sloom vandaag.
De rest van de reis ging soepel en vanzelf, de route was niet zo lang. Het zoeken naar een hotel heb ik simpel gehouden, het eerste (niet) het beste hotel dat op een redelijke plek lag ben ik binnengestapt. Na opfrissen bleek de eigenaar samen met zijn personeel een feestje te vieren in de vorm van een gezamenlijke maaltijd op de vloer van de lobby. Ik moest in ieder geval even een biertje meedrinken en proosten, maar had ook zo aan kunnen schuiven en mee-eten. In plaats daarvan heb ik nogmaals een poging gedaan om een lekkere Vietnamese maaltijd te scoren. Dat bleek opnieuw een vergissing, het botert niet zo tussen mij en Vietnamees eten. Het is mij te basaal en smakeloos. Als er 'groente' bij een maaltijd wordt aangekondigd, dan is dat steevast een bord vol versgeplukte bladgroente en je moet zelf maar zorgen dat je dat smaakvol verwerkt in de rest van het gerecht, dat ook very basic is. Geen heerlijke, stevig gekruide sausjes of complete soepen en gebakken rijst of dergelijke. Misschien hebben ze het wel, maar ik heb het nog niet gevonden en de (summiere) beschrijvingen wijzen niet in die richting. Jammer!

In totaal 73 km gefietst.
Zie de foto’s

Een mooie tocht!

Long Xuyen, Donderdag 25 februari 2015
Slecht geslapen vannacht, onrustig, restless legs, vreemde dromen. Vroeg opgestaan om het ontbijt te kunnen gebruiken dat dit hotel van 6-9 uur aanbiedt (NB. de meeste hotels hebben geen restaurantvoorziening) en om nog iets van de plaats van bestemming - bij licht - te kunnen zien.
Eerst de stad uit voor een grote oversteek met een pont over de machtige Mekong rivier. De ponten varen af en aan, er zijn er wel 5 tegelijk in de vaart. Bij het vervolgen van de route neem ik per ongeluk een afslag te vroeg en rijd op een prachtige, smalle weg, de verkeerde, zoals ik later constateer. Geen nood, op mijn GPS zie ik dat er andere wegen zijn waarmee ik weer op de juiste route kan komen - GPS is your friend! Prachtige kleine slingerweggetjes, langs smalle, kronkelende kanaaltjes en het landelijke leven dat daarbij hoort. Had ik anders nooit gezien ... Na een paar km pik ik de bedoelde route weer op.
Die gaat weer eens langs een kanaal, maar in dit geval is er geen strook bebouwing tussen de weg en het kanaal, zodat je volop zicht op de water activiteiten hebt. De route blijft het kanaal niet lang volgen maar zoekt weer kleinere wegen op. De begroeiing wordt hier weer dichter en ook meer gevarieerd. Er zijn diverse soorten plantages en velden langs de route en vele akkers worden ook bewerkt. Er is hier geen gebrek aan water (zoals eerder, oa in Cambodja), de Mekong rivier loopt op slechts een paar km afstand parallel en is ook regelmatig in beeld via zijkanalen. Dit is de vruchtbare Mekong delta!
De Mekong moet voor de tweede keer worden overgestoken om de bestemming van vandaag, de stad Can Tho te bereiken. Dit keer een kleinere pont met alleen brommers en een enkele fiets (..). Eerst wat rondgefietst om toch nog iets van de stad te kunnen zien, het loopt toch alweer tegen zessen. Can Tho oogt aantrekkelijk, ook weer (als de eerder bezochte steden) heel ruim van opzet, brede boulevards met voornamelijk brommers.
Ik vind onderdak in het Xoai hotel, een prima hotel, al was het alleen maar omdat de receptionistes vrij goed Engels spreken en informatie kunnen geven over de stad, zoals waar te gaan eten (authentiek Vietnamees dan, niet die laffe toeristenmenu's). Toen ik later in de gang drie aankondigingen aantrof van (jaren geleden gehouden) Linux bijeenkomsten kon dit hotel niet meer stuk! Als bijzondere eigenschap van de kamer kan ik melden dat er niet alleen ramen zijn, ze kunnen nog open ook. Eindelijk slapen in de frisse lucht, niet met die bedompte, eigenlijk al lang bedorven lucht wat je gekoeld (met airco) niet zo meer ruikt.
Uit eten gaan was weer een avontuur, maar nu met als kern het eten zelf: Vegetarian Thai hotpot, een soort doe het zelf soep/ groente mix schotel.
Daarna nog wat cruisen langs boulevards - Can Tho is eigenlijk een soort badplaats met haar prachtige ligging aan de Mekong en een grote zijrivier, en trekt om die reden ook veel toeristen - zoveel had ik er nog niet bij elkaar gezien in Vietnam.
Met de geweldige feestverlichting is het toch een feest om er doorheen te sjezen. Dat geldt sowieso al voor het fietsen in de brommermassa's: Een unieke ervaring, hadden we zoiets maar  in Nederland ...

In totaal 94 km gefietst
Zie de foto’s

Weer langs een kanaal

Rach Gia Woensdag 25 februari 2015
Vandaag eens een plaatselijke supermarkt binnengestapt, want ja, die hebben ze hier ook, in de steden althans. In dit geval een Coop winkel. Afgezien van de specifieke producten lijken deze winkels sprekend op de bij ons gebruikte formule van schappen en indeling. Maar omdat ze hier vaste prijzen hanteren kun je eindelijk eens zien wat een reële prijs is voor de producten die je anders op een markt zou kopen, lager dus.
Ik weet natuurlijk dat ik een opvallende verschijning ben in dit land. Meestal let ik niet zo op hoe mensen mij bekijken en gelukkig doen ze dat ook nauwelijks hier. Maar bij een stoplicht kreeg ik wel de slappe lach toen ik even naar links keek en alle rijen wachtende brommerrijders met hun hoofd mijn kant op gedraaid me aan zaten te staren, zo grappig!

Het werd een wat saaie reis, die volgens het boekje mooi en afwisselend zou zijn door steeds andere bebouwing. Dat laatste is per definitie waar natuurlijk, elk gebouw is hier uniek. Maar op een iets hoger niveau bekeken lijkt deze tocht als 2 druppels water op het tweede deel van de tocht van Ha Tien naar Rach Gia. Dat was ook ongeveer 60 km langs een kaarsrecht kanaal (aan dezelfde linkerzijde) door een 60 km langgerekt dorp met continue (afwisselende) bebouwing. Afwisselend, ja, maar ook monotoon en het hielp niet echt dat het vandaag zwaar bewolkt was en ook bleef, met nauwelijks wind, nogal saai weer. Er waren momenten waarbij je in een soort trance fietst zonder bewust de omgeving waar te nemen. En als je dan weer wakker schrikt vraag je je af: Waar ben ik eigenlijk? Oja, dit is Vietnam! Lijkt sprekend op Waterland trouwens, wat kanalen en sloten, het land daarachter weiden of rijstvelden en alles vlak op de bruggen na.

De stad Long Xuyen oogt bij binnenlopen als een triest oord waar je nog niet dood gevonden wil worden, maar eenmaal in het centrum openbaart zich een heel andere omgeving. Het is een ruim opgezette stad met brede boulevards waar je moeiteloos tussen de brommerkaravanen door kunt laveren. En als het donker is en de uitbundige feestverlichting is ontstoken dan oogt het opeens als een bruisende stad die tot diep in de nacht de massa in haar greep zal houden. Dat is ook het moment dat ik opgefrist het hotel verlaat voor mijn city cruise, op zoek naar wat eten en koel bier; maar eerst mezelf weer even multimiljonair getapt, klop de cijfers in: 2.000.000 VND en de ATM spuugt het probleemloos uit.
Eigenlijk een onmogelijke opgave, in een wildvreemde stad (en land) bij nachtverlichting deze primaire behoeften te bevredigen en het mag een wonder heten dat het meestal nog lukt ook. Deze keer een wat verborgen gelegen restaurant wat er kwalitatief goed uitzag. Geen Engelse menukaart maar wel een student/bediende die wel graag zijn Engels wilde oefenen en wel behulpzaam was bij het vinden van een gerecht. Dat was zeker goed gelukt en de portie was ook voldoende deze keer. Vietnamees en Engels, dat conflicteert blijkbaar nogal qua motoriek van het spraaksysteem, de woorden die de jongen sprak waren vrijwel niet te verstaan, ik moest heel veel moeite doen om de geuite kreten te kunnen plaatsen. Dit had ik al een aantal keren eerder zo gemerkt, zelfs bij een Vietnamees die 30 jaar in de VS had gewoond.

Vroeg gaan slapen om het (vroege) ontbijt (van 6-9) mee te kunnen maken en eindelijk eens weer bij daglicht in een volgende stad aan te kunnen komen.

In totaal 83 km gefietst.

Zie de foto's